De herinrichting rond de Oranjebuurt in Langedijk was geen grote opdracht waarmee je als architect kunt schitteren, maar wel één die heel veel zorgvuldigheid vraagt in detail en in communicatie met de bewoners. Dat was in dit geval essentieel, want de bewoners namen een hoop oud zeer mee uit eerdere trajecten. Een moeilijke opdracht, maar voor Marlies kiezen was een goed begin.

Het ging om een jarenvijftigbuurtje: kleine huurwoningen, rommelig straatbeeld, hele smalle straten waar je als gemeente alleen maar een trottoirtje kunt aanleggen en proberen het parkeren zo goed mogelijk te regelen: de ene helft van de maand aan de ene kant van de straat, de andere helft aan de andere kant. Hetgeen uiteindelijk voor onduidelijkheid en nog  minder parkeerruimte zorgde. Dat de huizen geen eigendomswoningen waren, maakte het extra lastig om mensen enthousiast te maken om te investeren.

Ik herinner me de eerste bewonersavond nog goed. De mensen vreesden dat ‘hun’ evenemententerrein zou wegvallen, waar de geliefde kermis, beddenrace en oranjefeesten plaatsvonden. En toen kwam Marlies met haar enthousiasme, en ook haar liefde, voor zo’n gebied. Ze haalde de geschiedenis aan, compleet met oude afbeeldingen en luchtfoto’s, een verhaal over de man die het wijkje had ontworpen, de ideeën die eraan ten grondslag lagen… Dat overtuigde: ze had kennis genomen van hún gebied en zich erin verdiept. Daarmee had ze zich in de mensen zelf verdiept en waren ze bereid te luisteren.
Marlies zorgt dat ze het gebied kent, ze heeft gevoel voor de menselijke maat en voor de geest van het gebied en de mensen die het gebruiken. Ze is zorgvuldig en kan het vertellen in gewone woorden. Je kunt allemaal mooie plannen hebben, maar het moet ook aankomen bij die man die daar op de hoek woont en uitkijkt over het speeltuintje en dat het liefst zo wil houden.